Чоршанбе, 30/09/202013:16
Муҳаббат бар ватан-модар аз гушаи имондорист. Мухабат ба модар-ватан ва ҳифзи марзу буми он вазифаи муқаддаси ҳар як фарди бедордилу худогоҳ ба ҳисоб меравад.
Танҳо меҳру муҳаббати самими ҳар як марди бедордил нисбат ба Ватан асоси ҳамаи қаҳрамониву фидокорӣ шуда метавонад. Бинобар ин вазифаи ҳар як падару модар ва зиёиёни мамлакат аст, ки насли наврасро дар ин руҳия тарбият намоянд.
Хусусан тарбияи насли наврас дар зери таваҷҷӯҳи Сардори давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон қарор дорад. Аз ин рӯ, бо мақсади фароҳам овардани шароити муносиб ва заминаҳои ҳуқуқи дар мавриди тарбияи наврасону ҷавонон дар кишвари мо як қатор асноди ҳуқуқи ба тасвиб расидаанд, ки яке аз онҳо Қонун дар бораи масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи падару модар мебошад. Ҳадафи қонуни мазкур пеш аз ҳама пурзӯр намудани масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи фарзанд ва ба воя расонидани насли ҷавон дар руҳияи инсондӯстӣ, ифтихори ватандорӣ, эҳтироми арзишҳои миллӣ, умумибашарӣ ва фарҳангӣ мебошад, ки таҳкурси онро дар зеҳнии фарзанд падару модар мегузорад. Чунон ки бузургон гуфтаанд:
Хишти аввал гар ниҳад меъмор каҷ,
То Сурайё меравад девор каҷ.
Фарзанд мисли дарахти ҷавон аст мо падару модарон боғбон ҳастем. Агар дар нигоҳубини онҳо мо ғалат накунем, фардо аввал Худо ва баъдан халқу ватан аз мо розӣ мешавад. Баръакс дар тарбияи онҳо саҳлангорӣ намоем, моро на Худо, на Ватан мебахшад. Бинобар ин вазифаи ҳар як падару модар аст, ки фарзандони худро дар руҳияи ватандӯстӣ ва ҳуввияти милли тарбият намоянд, ки бо онҳо роҳи рост ҳидоят созанд. Ояндаи дурахшони кишвар, пешрафт ва шукуфои ин марзу бумро ҳифз намуда, ҳамеша дар ҳимояи ҳифзи субботу истиқрори ин сарзамини аҷдоди саъю талош намоянд. Таърих гувоҳ аст,ки миллати мо соҳиби фарҳанги ғанӣ ва соҳиби забону шеъваи шоирона соҳиби таъриху адабиёт ва фарҳанги ғановатманд, расму ойини давлатдорӣ ва арзишҳои миллиро дорем. Аз ин рӯ, дар инҷо қиссаеро аз Қуръони карим ба шумо бирасонам: “Вақте ки пайғамбари Худо саллалоҳу алайҳи васалам аз Маккаи Мукаррама ба Мадинаи Мунаввара ҳиҷрат кардани мешавад ва раҳ сӯйи Мадина пеш мегирад болои кӯҳи Макка мебарояд.
Аз баландӣ ба тарафи зодгоҳаш менигарад оби дида Пайғамбари Худо салалоҳу алайҳи васалам ҷорӣ мешавад. Худованд дарҳол Ҷабраил алайҳиссаломро мефиристад ва аз пайғамбари Худо мепурсад: -Сабаби чори шудани оби дидаи муборак аз чист? Пайғамбари Худо салалоҳу алайҳи васалам мегӯяд: -Ман ватанамро дӯст медорам ва шумо маро аз инҷо мебаред. Ба ин маънӣ Худованд дар Куръони Карим дар сураи Қасас ояти 85 мефармояд:
Ба номи Худованди бахшандаи меҳрубон. Ба дурустии он ки Қуръонро бар ту фарз кард, албатта туро ба сӯи Ватан боз гардонида аст.
Пас мо бояд андеша кунем, ки чун пайғамбари Худо Ватанашро дӯст медорад, мо умматони Пайғамбари Худо бояд аз ин рафтор пайравӣ намуда, ватани худро дӯст дорем, дар ҳимоя марзу бум омода бошем ва онро чун гавҳараки чашм ҳифз созем. Фарзандонамонро дар руҳияи ватандӯстӣ, ҳисси миллӣ, худшиносӣ, худогоҳӣ ифтихор аз гузашти хеш намуданд.
Зеро дар руҳияи ватандӯстӣ, меҳру муҳаббат ба хоку диёри худ, якдигарфаҳмӣ, сулҳу субот асоси рушду пешрафти ватан мебошад.
Қуръони карим мефармояд сулҳ беҳтарин неъмат аст.
Аз ин рӯ, мо бояд ҳамеша сулҳҷӯ бошем ва барои ободии ватан заҳмат кашем.
Маҳз аз ҳамин нуқтаи назар бояд, расму оинҳои миллӣ ва анъанаву маросимҳои динӣ, дар таҳкими ваҳдату худшиносии миллӣ, дӯстиву рафоқату якдигарфаҳмӣ бахусус дар таълиму тарбияи насли ҷавон саҳлангорӣ накунем. Нагузорем то онҳо фирефтаи гурӯҳҳои ифротӣ аз ҷумла ТЭТ ҲНИ гардида, ба хатогиҳо роҳ диҳанд. Ҳадафи ягонаи ин гурӯҳи ифротӣ он аст, ки ҷавонони гумроҳу саводи казоӣ надоштаро шомил намуда, бар зидди давлату ҳукумат шуронад.
Аз ин рӯ, моро лозим аст, ки барои омӯхтан ва ба мардум фаҳмонидани моҳияти дастовардҳои беназири давлати истиқлолиятро ҳар чи бештар кӯшиш намоянд ва дар баланд бардоштани сатҳи маърифат ва савияи маънавии ҷомеа таҳкими ваҳдати ва ифтихори давлатдорӣ ва меҳнати созанда раҳнамоӣ намоем.
Раҷабалӣ Фатоев,
имомхатиби масҷиди ҷомеи Ҷамоати деҳоти “Машъал”
