Ваҳдат – асоси саодату пирӯзиҳои мост

Имзои Созишномаи умумии истиқрори  сулҳ ва ризоияти миллӣ яке аз саҳифаҳои  дурахшону умедбахш ва сабақомӯзи  таърихи  халқамон  буда, рӯзи  ба ҳамоӣ ва дӯстию рафоқат  пазируфта шудааст.

Ин рӯзи  саид, ки  барои халқу  миллатамон  хеле азизу  муқаддас  гаштааст ба осонӣ  ба даст наомадааст. Ибтидои  солҳои  90-уми  қарни  гузашта  дар қатори дигар ҷумҳуриҳои  собиқ  Иттиҳоди  Шӯравӣ  ҷумҳурии  мо низ  Истиқлолияти давлатӣ ба даст овард. Аммо  мардуми мо ки  дар як давраи ҳассоси  таърихӣ  қарор дошт, натавонист, ки  ин неъмати нодири Истиқлолро ба манфиати халқу  Ватани  хеш истифода барад.

Фоҷиаи бузурге ба сари миллат омад. Бо касофатии  ҷанги  шаҳрвандӣ  шаҳру  деҳот хароб гашта,  ҳазорҳо нафар қурбони  ҷаҳолат гаштанд. Модари  тоҷик ашк мерехт, хонаи тоҷик  месӯхт…

Хушбахтона,  ақлу иродаи солим  ба кор омад. Бахти  мардуми тоҷик  баландӣ  кард, дар ҳассостарин лаҳзае, ки тақдири  давлату миллати тоҷик , қисмати халқ  ҳал мешуд, бо ҳидояти Худованд ба арсаи сиёсат  шахсе омад, ки  дарди миллатро  ба худ қабул  намуда,  рисолати вазнини  наҷотбахширо  ба уҳда гирифт. Ин ҷавонмарди  шуҷоъ, ватандӯст тоҷики парокандаро ба ҳам овард, чун чароғи  раҳнамо мардумро ба сӯи ояндаи  нек  раҳнамоӣ кард.

Ҳанӯз 27  сол муқаддам  дар Иҷлосияи  тақдирсози  таърихии  16-уми  Шӯрои  Олии  ҷумҳурӣ нахустин Паёми хешро аз сулҳу  ваҳдат ва  ба ҳамоиии мардуми кишвар  оғоз намуда,  дар дили  ҳар як  тоҷикистонӣ  шуълаи  умедро ато кард. Ӯ воқеан  ҳамчун поягузор ва меъмори  сулҳи  тоҷикон  ба водии  дилҳои  одамон роҳ ёфта, маҳбуби  ҳамагон гардидааст. Фарзанди  фарзонаи миллат Эмомалӣ Раҳмон ба шарофати  хираду  заковати худододӣ тавонист миллати тоҷикро  ба оламиён муаррифӣ кунад, халқро ба созандагӣ  ҳидоят намояд, риштаҳои  дӯстию рафоқатро  миёни  кулли  шаҳрвандони  кишварамон  бипайвандад. Истиқлолияти давлатиро  ҳамчун бузургтарин, волотарин ва муқаддастарин  арзиш  ҳифз  намуда,  дар қалби  мардуми кишвар ҷой  диҳад. Тавассути  тадбирҳои  хирадмандона ва ҷасорату  матонати фавқулодда  Ватанро  аз вартаи фалокат берун оварда,  мардуми парешонро  сарҷамъ сохт ва садҳо фирориёнро ба Ватани аҷдодӣ  баргардонд. Танҳо як сафари  ҷасурона, ҷонфидоёна Сарвари  давлатамон  дар шароити хеле  мураккаб ба мавзеи Хостдеҳи Афғонистон  обрӯ  ва маҳбубияти ӯро дар назди  халқу  Ватан дучанд намуд. Ва бешак Пешвои миллат  намунаи баланди  ибрат  ва ифтихори ватанхоҳию ватандӯстдорӣ  барои ҳар як фарди  ҷомеа мебошад.

Сипаҳсолор  Аҳмадшоҳи Масъуд дар хусуси  мавқеи  ватандӯстӣ ва гуманистии Сарвари  давлатии тоҷикон дар он солҳо иброз намудааст: «Роҳбари  Тоҷикистонро  ман ҳамчун  шахсияте дарёфтам, ки халқи кишвар, миллати тоҷикро,  Ватанаш Тоҷикистонро хеле амиқ  ва самимона  дӯст медорад. Барои  беҳбудии  халқу  марзу  бумаш  омодааст  ҷонбозиҳо кунад».

Ваҳдати ба даст омадаро ҳифз бояд кард, зеро он  рӯйи сурху  сари баланди  ҳар яки мост. Ваҳдати  дар ҳамон шабу  рӯзҳо  барои миллати мо чун обу ҳаво зарур  фикру  андешаи душманонро ботил сохт. Садои нағмаю сурурашон  хомӯш гардид. Санги  маломат ва ҷаҳолат  аз бағали онҳо афтид.  

Таърих гувоҳ аст, ки дар ҳама давру  замонҳо  сулҳу  ваҳдат,  дӯстию бародарӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, рафоқату  ягонагии  аҳли ҷомеа асоси пойдевори  давлат мебошад. Ваҳдати миллӣ  барои  ҳастии  миллати бостонии  мо  дар баробари  забони  модарӣ  ва дигари рукнҳои   давлатдориамон  нақши  тақдирсоз дорад.

Албатта,  таҷлили  ҳарсолаи ин иди  бошукуҳи  миллӣ нишони  қудрати дӯстию ягонагии  мардуми кишвар  бо сарварии  Президенти мамлакат бошад, пас  эҳтиёту  ҳифз  ва пойдор нигоҳ доштани  ин арзиши  волои миллӣ  нишони  фарҳангу  маънавиёти баланди  халқамон  хоҳад буд.

Агар ба осори  гаронбаҳои  бузургони  гузашта  назар афканам  саропо  васфи Ватан,  дӯстию рафоқат ва иттиҳод мебошад. Онҳо хоки Ватанро  ба атру  мушк  ташбеҳ дода,  арзишмантарин  суханони  таълимию тарбиявиро эҷод кардаанд. Оре,  иттиҳоди  миллӣ  неъмати бузург ва мукаддасе  мебошад, ки тамоми  дастоварду  комёбиҳои  давлатамон  ва саодати рӯзгори  мардум аз он ибтидо мегирад. Бале,  маҳз  ваҳдату  ягонагӣ  буд, ки мо дар муддати кӯтоҳи  таърихӣ ба ободию осудагии рӯзгор ва дастовардҳое мушарраф гардидаем, ки солиёни  дароз дар орзуяш будем. Сарвари  давлат зимни  суханрониҳояшон  таъкид карда буданд: «Мо ба ҷаҳониён  собит хоҳем кард, ки  миллати воқеан мутамаддину заҳматкаш, ободгару  созанда  ва сулҳхоҳу  ваҳдатгаро ҳастем». Ва ҳамин тавр ҳам шуд. Таҷрибаи сиёсати Сарвари  давлати мо  дар ҷодаи  таъмини  сулҳу  салоҳи  босубот ва ба Ватан баргардонидани  фирориён  аз тарафи Созмони  Милали  Муттаҳид, Созмони  амният ва ҳамкорӣ  дар Аврупо  ҳамчун модели  нодири  сиёсати сулҳофарӣ  эътироф  гардид.

27 июни  соли  1997 беҳтарин  рӯз  дар ҳаёти мардуми Тоҷикистон буд, зеро дар он рӯз кабутари  сулҳ  дар қаламрави кишварамон  боли худро кушод. Дар 22-соли  ваҳдатобод Ватанамон  ба дастовардҳои  муҳими  сиёсӣ, иқтисодию  иҷтимоӣ  ва фарҳангӣ  ноил гардид. Ҳар як  тадбиру  барномаи Пешвои миллат  хоҳ  иқтисодию сиёсӣ,  хоҳ  иҷтимою фарҳангӣ  бошад, боиси устувории  ваҳдати  миллӣ ва рушду нумуъи  кишвармон мегардад. Намунаи дурахшони  яке аз ин тадбирҳо  навсозиҳои роҳҳои  кишварамон  мебошад, ки  ҳамчун «Шоҳроҳи  ваҳдат» қабул гардид. «Шоҳроҳи ваҳдат» манотиқи кишварро бо ҳам мепайвандад ва то сарҳади Чин мерасад. Ин шоҳроҳ  ҳамчун пайвандгари  дилҳо   баҳри  қавитар гардидани риштаҳои  дӯстию рафоқат ҳамбастагию  якдилӣ ва рафту омади мардумамон  хизмати шоиста  хоҳад кард.  Бунёди  нақбҳои замонавии  Шаҳристону  Чормағзак  аз дастовардҳои бузургу  нодир маҳсуб меёбанд. Зеро он  орзуи чандинасраи мардумамон  буд.

Мо имрӯз  таҳти сарварии  фарзанди  оқилу  хирадманд ва шуҷоъи миллат Эмомалӣ  Раҳмон ҳам  ба сулҳу  салоҳи  бо субот расидем  ва ҳам дараҷаи олии хештаншиносию худогоҳии миллиро дарк намудем.

Ҳамаи мо шоҳид ҳастем, ки тӯли  ин солҳо Роҳбари  давлат пайваста ба манотиқи кишвар, вилояту  шаҳрҳо ва ноҳияҳо сафарҳои  корӣ анҷом дода,  ба вазъи  ҳаёти мардум, ҷараёни  иҷрои  барномаҳои  иқтисодию иҷтимоӣ  шинос гардида,  бо мардум суҳбату  вохӯриҳои  самимӣ гузаронида,  барои вусъати корҳои  ободонию созандагӣ  ҳидоят менамояд. Ҳар як чунин боздидҳои Пешвои миллат омили асосии таҳкими ваҳдати миллӣ  ватандӯстию хештаншиносӣ  гардида,  маҳбубияту самимият ва ҳурмату  эҳтиромашро  дар назди халқаш дучанд гардида,  барои  ояндаи неку  дурахшони  кишвар боварӣ  мебахшад.

Боиси қаноатмандӣ  ва шукргузорист, ки имрӯз аз баракати ваҳдати миллӣ, сулҳу  суботи пойдор ва меҳнати самарабахши  сокинонаш ноҳия бо тадриҷ симои худро  тағйир дода, корҳои ободонӣ  вусъати тоза касб карда,  ноҳияи Вахш рушду нумуъ ёфта истодааст. Ва мардум ба ояндаи неку дурахшонаш боварии  комил доранд.

Ваҳдати мо  воқеан ҳам дастоварди  арзишманду  муқаддас аст ва мо фарзандони миллат вазифадор  ҳастем, ки онро чун гавҳараки чашм  ҳифзу  ҳимоят намоем ва нагузорем, ки нохалафе  ин сарҷамъию осудагии  моро халалдор созад. Ҳаргиз набояд фаромӯш кард, ки бо чи хел мушкилот мо ба ваҳдати миллӣ,  сулҳу  субот расидем. Ба қадри  Ватан, истиқлолият, муқаддасоти миллӣ арзишҳои волои фарҳанги миллати  хеш бирасем, насли  ҷавони имрӯзу фардоро аз таъриху  ахлоқ ва фарҳанги  ғании  халқи хеш огоҳ созем. Зеро ба қавли  шоир «Нисори роҳи ваҳдат мешавад, ҷоне, ки огоҳ аст».

Аз ин рӯ,  имрӯз ҳаёт тақозо мекунад, ки ҳар фарди  ба ору  номус аз ҳарвақта дида  зичтару   содиқона  дар атрофи Сарвари  давлатамон  муттаҳид  бошем. Баҳри  пойдории  ваҳдати миллӣ  пешрафту  шукуфоии кишварамон  кӯшиш ба харҷ бидиҳем. Зеро асоси ҳама пирӯзиҳо ва саодати зиндагӣ дар ваҳдату  иттиҳод мебошад.

Ф. Зоҳидзода,

муовини раиси ноҳия Вахш